Re-gard gardening was een expo die collectief het z.a.t maakte in samenwerking met GC De Markten naar aanleiding van 100 jaar tuinwijken in Brussel. Geïnteresseerd door de manier waarop de stad vormgegeven wordt, de verschillende ruimtes in een stad en de mensen die er leven, onderzocht collectief het z.a.t wat een tuin kan betekenen in en voor de stad Brussel.

De expo bestond uit drie verschillende delen, gekoppeld aan een artistieke interventie in de publieke ruimte. Elke actie benaderde op een andere manier de metafoor van de tuin in de stad. De tuinen, die uit deze acties voortkwamen, kregen als titel jardin no non, try not to walk on the grass en t’as pi plein.

Op vraag van de GC De Markten deden we ook een interventie op de binnenkoer, die we doopten tot cou cou(rs). Tegels werden gras, greenscreens wapperden in het rond. We nodigden bezoekers uit om een tuin te verbeelden. Wat zou er allemaal zijn? Een fontein, de zon die altijd schijnt, vers gemaaid gras, design tuinmeubilair? Deze fantasieën verzamelden we in onze z.a.t-brievenbus. Gedurende de tentoonstelling verbeelden we deze ideeën via de greenscreen techniek op de vlaggen en graspaden die we installeerden op de koer.

Met dank aan: De Markten, de mannen van de VGC, Sarah Lauwers, Jonas Beerts, Ella S. Dalemans, Izra Marie Jans, Willem Malfliet, Tobias Volckaert, discobar tuintjes, De Stadsbiografen, Johanna en Pieter. Het z.a.t werd gecoacht door Benjamin Vandewalle en het K.A.K. en het European Solidarity Corps

Wanneer de zon begint te schijnen trekken de mensen naar buiten. In de stad hebben veel mensen geen tuin, waardoor ze hun stoel op de stoep zetten of in hun deurgat gaan staan. Zo wordt de stoep een ontmoetingsplek. Deze simpele handeling deed ons nadenken over een tuin die overal kan opduiken. In Re-gard gardening: t’as pi plein trekken we dit principe door aan de hand van een mobiele tuin. Een tuin die je je even kan toe eigenen, maar daarna ook weer kan doorgeven aan iemand anders. Ze is niet verbonden aan één specifieke ruimte en geeft maker en/of bezoeker de vrijheid om te doen, creëren, beleven zoals je wilt.

Gras, één van de grootste en sterkste bodembedekkers die we kennen. Als je er met blote voeten overheen wandelt, maken je hersenen meer gelukshormoon aan. De één ziet het graag gemillimeterd, de ander nonchalant. Op het Congresplein ontbreekt gras volledig. Het is een grijze, uitgestrekte vlakte. Het werk try not to walk on the grass is een film gebaseerd op de winterbeelden-uitzendingen op televisie. De camera glijdt gedurende een uur traag over het landschap van het Congresplein. Er duiken personages op die fragmenten laten zien van wandelingen door de stad. De personages hebben een missie: een boom planten in het midden van het Congresplein.

Deze film kwam tot stand in samenwerking met GROEF. De muziek is gemaakt door Willem Malfliet. Met dank aan Joren Peeters en Andreas Van Kerckhoven

In jardin no non onderzochten we de mogelijkheden om een non-plaats in de stad te (her)activeren. Een non-plaats is een ruimte zonder specifiek doel. Het is als het ware een plek om te passeren, maar niet echt om te blijven. We kozen de Pierre Marchant-brug, die het centrum van Anderlecht verbindt met de stationsbuurt. Ondertussen is de brug al een paar jaar autovrij en liggen de eerste tekenen van ‘leegstand’ op de loer.

We nodigden vier kunstenaars uit om samen met ons te dromen van een nieuwe invulling voor de brug. Met een frigobox in de hand volgden Izra Marie Jans, Ella Salvador Dalemans, Jonas Beerts en Sarah Lauwers samen met ons een script om zo de passanten op de brug even te laten stilstaan.

Na onze dagen op de brug, namen we onze frigoboxen terug mee naar huis en trokken we met de frigobox in de hand door de stad. Elk documenteerden we onze omgeving aan de hand van foto’s, wandelingen, objecten die we verzamelden en brieven die we naar elkaar verzonden. Samen vormen deze fragmenten een subjectief tijdsdocument van de stad Brussel.

Coaching: Benjamin Vandewalle en het K.A.K.

theater z.a.t is een project dat ontstond tijdens de residentieweek van de eerste editie van Platform In De Maak in Leuven.

Als collectief dat voornamelijk beeldend werk maakt, te midden van een festival voor podiumkunsten, zochten we naar een manier om het theater vormelijk te benaderen. We kozen ervoor om te werken met theatergordijnen. De black box is een ruimte waar plaats gemaakt kan worden voor het vertellen van verhalen en waar nieuwe werelden verbeeld kunnen worden. Theatergordijnen bakenen de ruimte af tussen speelveld en publiek, en vormen ook de opening naar de verbeelding van het theater. Vertrekkend vanuit het idee de afbakening tussen publiek en spelers op te heffen, gingen we aan de slag met oude stukken textiel, die we kregen van buurtbewoners. Hiermee maakten we onze eigen theaterdoeken, die we aan de ingang van het festival hingen en zo een opening vormden naar het festival. De vraag naar oud textiel, was meteen ook een uitnodiging aan de buurt. Het verwelkomde het publiek in een omgeving die nog ‘in de maak’ is, waar nieuwe makers hun positie binnen het kunstenlandschap zoeken, en waar het publiek zijn positie als publiek (onder)zoekt. 

partners: Platform In De Maak, de buurtbewoners

In 2016 zijn we gestart met de bouw van onze mobiele keuken, met als doel op zoek te gaan naar aangename manieren om mensen samen te brengen. Hiervoor ontwikkelden we het format van de HAPpening. Tijdens een HAPpening nodigden we telkens tien mensen uit, die elkaar op het eerste gezicht niet kenden. Elk brachten ze één ingrediënt mee, waarmee er gekookt werd in de mobiele z.a.t-keuken. De keuken waarin de HAPpenings plaatsvonden, functioneerde als een kader waarbinnen mensen op zoek konden gaan naar het kleine ontmoeten.

We overhandigden de keuken aan het publiek, waardoor zij vrij spel kregen. Zelf kookten we niet mee. Het publiek werd op die manier maker en als maker werden we op onze beurt publiek. Iedere HAPpening werd op een andere manier gedocumenteerd (video, audio, beeld, tekst,…). Dit was een samenwerking: wij zorgden voor het kader waarbinnen het publiek ons van documentatiemateriaal voorzag. 

Het sluitstuk van IKOOK/MAKOOKIS was een tentoonstellings-weekend in STELPLAATS in Leuven, waarin de documentatie van de reeks HAPpenings zich enerzijds toonde in een levend archief en anderzijds in nieuwe werken die we maakten met al het verzamelde materiaal.  

partners: MIJNLEUVEN, YOUtopia en STELPLAATS

Al onze liefde en eeuwige dank aan Centrum voor Economische Ongehoorzaamheid, Content Leuven, Fabrik, Zoë Hoornaert, Kato Van Boxem, Peter Rys, Willem Rys, Vic Van Den Bossche, superfan Ief Jaspers en onze darling Jesse Debille. Zonder jullie hadden we maar een gammele keuken gehad.